Գայլը պատմում է անխելք մարդը
Կար չկար, մի հատ անխելք մարդ կար ես անխելք մարդը գնում էր Աստծո մոտ նրան հանդիպեցի ես, ես ասացի բարև, նա ասաց բարև, ասացի ես ուր ես գնում? ասաց գնում եմ Աստծո մոտ, խնդրեցի որ նրան ասի որ ես սոված եմ , կասեմ աստծոն քո խնդրանքը։
Ետ եկավ և ասաց, քեզանից
հետո մի սիրուն աղջիկ ու մի չոր ծառ էլ պատահեցին. աղջիկն ապսպրեց, թե ինչու ինքը չի կարողանում ուրախանալ, ծառն էլ թե՝ ինչո՞ւ է գարուն-ամառ չոր։ Աստծուն պատմեցի, ասաց. «Աղջկանն ասա՝ իրան համար մի կյանքի ընկեր գտնի՝ կբախտավորվի, ծառին էլ ասա՝ քո տակին ոսկի կա, պետք է այդ ոսկին հանեն, արմատներդ հողին հասնեն, որ կանաչես»։ Եկա իրանց պատմեցի աստծու խոսքերը. ծառն ասաց՝ դե արի, հանիր ոսկին տար, աղջիկն էլ թե՝ ես հենց քեզ եմ ընտրում ինձ ընկեր։ Ասացի. «Չէ՛, ախպեր, չեմ կարող, աստված ինձ բախտ է տվել, պետք է գնամ իմ բախտը գտնեմ, վայելեմ»։
— Իսկ ինձ համար ի՞նչ ասաց աստված,— հարցրեցի անխելք մարդուն։
― իմ համար էլ ասաց՝ սոված ման կգաս, մինչև մի անխելք մարդ կգտնես, կուտես, կկշտանաս։
— Էլ քեզանից անխելք մարդ ո՞րտեղից գտնեմ, որ ուտեմ,— ասացի անխելք աղքատին և կերա նրան:
